مولای غریب و تنهای من

!

می خواهم غربتت را حکایت کنم؛ غربتی که دوازده قرن است ریشه دوانیده؛ غربتی که اشک آسمان و

زمین را جاری ساخته؛ غربتی که حتی برای برخی محبانت ، غریب و ناشناخته است؛ غربتی که اجداد

طاهرینت پیش از تولد تو بر آن گریسته اند.

متحیرم کدامین مصرع از این مثنوی « هفتاد من کاغذ» را بازخوانی کنم؟

کدام سطر، کدام صفحه و کدام فصل از مجلدات این کتاب قطور را باز نویسم؟

من از تصویر این غربت و غم ناتوان ام.

از کجا آغاز کنم؟

از خود بگویم یا از دیگران؟

از نسل های گذشته بگویم یا از نسل امروز؟

از دوستان

شکوه کنم یا از دشمنان؟

از عوام گلایه کنم یا از خواص؟

از آنانی بگویم که خاطر شریف تو را می آزارند؟ از آن ها که دستان پدرانه و مهربانت را خونریز معرفی

می کنند؟ از آن ها که چنان برق شمشیرت را به رخ می کشند که حتی دوستانت را از ظهورت

می ترسانند؟ از آن ها که تو را به دور دست ها تبعید می کنند؟ از آن ها که به نام تو مردم را به دکه

های خویش فرا می خوانند؟ از آن ها که همواره بر طبل نومیدی می کوبند و زمان ظهورت را دور

می پندارند؟ از آن ها که تو را آن گونه که خود می پسندند- و نه آنگونه که هستی و می خواهی –

 احادیثی درباره سیّد خراسانی و شعیب بن صالح

                                 ( لطفا بر روی ادامه مطلب کلیک نمائید)

 چند حدیث ویژه در خصوص نزدیکی به ظهور

    ( لطفا بر روی ادامه مطلب کلیک نمائید)

صبر و قرار من به سر آمده

زود بیا وقت سحر آمده

گو چه کنم از غم هجران تو

از همه کس جز تو خبر آمده

بس زغمت گریه کنم روز و شب

چشم من از کاسه به در آمده

چون شده ام در صف دیوانگان

لیلی و مجنون به نظر آمده

کی شود این مژده ز تو بشنوم

یوسف گمگشته ز در آمده

بهر خدا و دل کاشف بیا

وقـت رهـائی بشـر آمده

جـمـعــه ‎هـا طـبـع مـن احــســاس تـغزل دارد

نـاخـودآگـاه بـه سـمـت تـو تـمایل دارد

بـی تـو چـنـدیـسـت کـه در کـار زمیـن حـیرانم

مـانـده‎ام بـی تـو چرا باغچه‎ام گل دارد

شـایـد ایـن بـاغـچـه ده قـرن بـه استـقـبـالــت

فـرش گـسترده و در دست گلایل دارد

تـا بـه کـی یـکسـره یـکریـز نباشی شب و روز

مـاه، مـخـفـی شدنـش نیز تعادل دارد

کودکی فـال فروش است و به عشقت هر روز

می‎خـرم از پـسرک هـر چـه تفال دارد

یـازده پــله زمــیــن رفــت بـــه سـمت ملکـوت

یک قدم مانده زمین شوق تکامل دارد

هیچ سنگـی نـشود سـنـگ صـبـورت، تـنـهــا

تـکـیــه بـر کعبه بزن، کعبه تحمل دارد

اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

ای بهـار آفرینش ، ای یادگار اهـل کسـا !

 یا مهـدی!

سـوگند به سپیده ی رویـت ، به طلـوع دیـده ات !

 به مژگان سیاهـت ، به محراب ابـروی مهسایـت !

 به غنچه ی لبهایت ، به قامت رعنایت !

به شهد کلامت و سوگند به قنـوت و رکـوع و سجـود زیبایت !

ما بی شکیبِ تیغه ی ذوالفقارِ توییم ای امیر ظهور و قیام !

 ما «لثار» حسینیم و دل به راه تو نثار کرده ایم .

 کاش می دانستیم بیت الاحزانت را کجـا برپا کرده ای؟

جمعه يعني زانوي غم در بغل

بر سر سجاده هاي العجل

جمعه يعني اشک هاي انتظار

جمعه يعني شکوه از هجران يار

جمعه يعني آه.الغوث.الامان

در فراق مهدي صاحب زمان